Wie had gedacht dat de babyboom die we in 2015 meemaakten (15 nieuwe kinders) in 2016 ging overtroffen worden (17 and counting). Iedereen weet wat dat betekent: veel borrels, bezoekjes, gewieg, kraamkost, rustverstoring met de peuter die mee op bezoek komt (gekke bekken trekken achter het glas van de verzorgingsruimte in het ziekenhuis, duploblokken verstoppen op een ander, suikerbonentorens omgooien, wippers uittesten), jaloezie van de peuter, streeltjes door de peuter aan babyvoetjes (‘aaikes’ zoals oma en opa aangeleerd hadden) en uiteraard… babygifts.
Dank aan de Grace jurk van Emma en Mona, een blijvertje hier aan de naaimachine. Snel geknipt, snel klaar en ziet er snel uit.
Deze drie waren op tijd klaar. En niet last-minute vlak voor vertrek. En dus wel vereeuwigd op foto. Maar nu ook niet zodanig op tijd dat er nog gestreken kon worden.
Voor baby Odette werd het eentje met flamingo’s (dat paste mooi bij het geboortekaartje) en voor Loes haar eerste verjaardag eentje met driehoekjes.
Voor ons Jentemie een zomaartje ook met driehoekjes, maar met een gouden paspel.
De keuken is zonder twijfel de interessantste plaats van het huis. Waarom? Omdat daar de schuif met de ‘titjes’ (peuter slang voor ‘pitjes’) te vinden is. Zonder blozen wordt de schuif opengetrokken. Handen op de rand, kin tussen handen, één hand naar (meestal) de pot met pijnboompitten: “Die!” Dus we maken een potje met titjes. “Noh” Dus maken we nog een potje met titjes. En een paar kiekjes.
