Appelsien, laat u zien!

Pas maar op of ik eet u op! Hmnmhmnhm! Dat mochten we een heel weekend lang horen wanneer Jente ontdekte dat ik deze shirt voor haar had genaaid. Het was eerder een “Pasch ma opieeeu OP!” Wrijven over het buikje. En opnieuw.

Groot feest dus toen ze met de appelsienen mocht spelen. Goesting om rustig stil te staan voor de foto was er niet. “Geef het kind dan ook geen appelsienen (en pompelmoes 🙂 ) om mee te spelen.” hoor ik je denken. Klopt. Maar het plaatje zat al in mijn hoofd en de peuter was blij.

Voor de shirt gebruikte ik het Lena dress patroon, maar ik verkortte het tot een lange shirt – tuniekje – … (hoe het ook heet). De appelsienenstof, nog bijna 40cm ervan, kocht ik bijna een jaar geleden op de rommelmarkt voor een halve euro (!). De kwaliteit is wel echt verschrikkelijk. Voor een halve euro kan je niet sukkelen. Maar met een tweelingnaald in slechte stof kan je wel sukkelen… Na wat gezucht kwam er toch een einde aan het omzomen. Aan het doorstikken van de hals heb ik me dus echt niet meer gewaagd.

Enkele leggings waren hoog nodig hier. Ze schiet de lucht in, die peuter. En ze verft ook in de crèche. En ze loopt sneller dan haar benen kunnen met ‘boempatat’ (haar woorden) als gevolg. Kortom: nog weinig toonbare broekjes. En ik had even nood aan bandwerk. Reden genoeg dus om nog eens het snelle en leuke gratis patroon van Emma en Mona boven te halen. Het gaat tot maat 80, maar ik heb het wat verlengd en een boordje aangestikt. Ik had het ook een beetje versmald om voor onze smalle meid nog meer het echte legging-gevoel te hebben, maar dat had duidelijk niet gehoeven (check de babyvetjes die zich hier en daar aftekenen – maar kom, dat verhoogt het schattigheidsgehalte). De grijze stofjes kocht ik in Maastricht in zo’n kraampje ‘restjes voor 2 euro’ en het grid-stofje kocht ik bij Bambiblauw. Ik denk op het stoffenspektakel in de bak met restjes.
Drie broeken, een shirt en een beetje zomergevoel voor een prikje, ha! 🙂

Na deze fotoshoot zijn we ook helemaal in de war, Wouter en ik. Ze komt dan met scheefgehouden hoofd (jepjep, ze heeft het spelletje al begrepen) smeken: “Appisiene peje” Na wat gehang, gezeur, gespring, geklop, … (vul zelf aan) kwam aan het licht dat het ging over de “Plasticine”. “Mama en papa toch.”, zei ze met met het vingertje de lucht in (ik zweer het).