Selfish escapes: me-time en leuks voor m’n oren

Posted on 2 October 20162 October 2016 by WISJ - Sofie

Dit weekend stonden er een paar daagjes me-time op het programma. Zes vriendinnen. Veel bijbabbelenergie. Gin. Tonic. Een deluxe appartment in the sky met zicht op zee. Een auto met luide muziek uit onze puberjaren. Kubben met wind tegen en toch nog winnen. Loopschoenen en een loopbuddy die nét (?!) dat beetje sneller loopt (challenge accepted!). Reservatie voor zes in een heerlijk restaurant op de dijk. Tien schoenenwinkels in één straat. Lekker warme pistoletjes met zachtgekookte eitjes en dikke lagen choco (niet samen, in case you were wondering). En de optie om op eigen tempo de ochtend door te brengen. Topformule.

Een goed moment, dacht ik zo, om nog wat van mijn me-time te fotograferen.

Op een marktje kocht ik enkele weken geleden deze prachtige oorbellen. B’elle is haar naam zeker waard. Wat een mooie juweeltjes stonden er uitgestald. Ik was vooral fan van de geometrische figuren, uitgesneden uit hout en geverfd. Handgemaakt. Kleine oplages. En heel betaalbaar. Het design van B’elle is ook erg leuk! Een echte aanrader dus.

Eigenlijk koop ik zelden oorbellen. Ik lijk een beetje de regel te hanteren: “stekertjes mag je kopen, want die kan je zelf nooit zo mooi maken.” Et voila, stekertjes van bij B’elle dus. Het was wel al even geleden, dat oorbellen maken. (De sewing addiction is wat aan het overnemen de laatste twee jaar, en vooral het laatste jaar sinds het overlockmachien hier zijn intrede deed.) Maar nu, in deze me-time post, dus toch even wat foto’s van de laatste creaties.

Dit houten kaartje staat op mijn nachtkastje. Ik heb het ooit eens gekocht in Nederland. Het helpt soms een slechte slaper als ik het hoofd leeg te maken: “Alles wat je nu nog denkt, moet je morgen maar pas denken.”.

Een kaartje dat ik koester. Ik heb het van een vriendin gekregen. Zowat op hetzelfde moment mama worden heeft ons naast elkaar in dat sardienenblikje gestoken. En leuk dat het daar is! Jammer dat het blikje zich nu even moet uitstrekken tot over de oceaan. But I’ll see you soon, darling.

Het materiaal voor de oorbellen kocht ik bij Hexagoon (behalve de gekleurde pareltjes, die had ik nog liggen). Het is mijn favoriete snuisterwinkel waar ik de klok en mijn budget graag uit het oog verlies.

Herfstige Hoppe

Posted on 26 September 201626 September 2016 by WISJ - Sofie

Bijna herfst, maar toch niet helemaal. ‘s Ochtends al best koud. (Vandaag had een handschoentje misschien zelfs zijn nut kunnen bewijzen.) De namiddag valt dan weer wat warmer uit. En in de crèche is het steevast 20°C en meer.

Maar… Daar kunnen we wel iets op vinden. Kledinggewijs. Voor onze kleine meid.

Ik heb het nog maar net gekocht, het zomerse Hoppe-patroontje van Straight Grain. Het bleef echt niet lang in mijn mailbox hangen en werd in een mum van tijd een jumpsuit voor Jente (de foto’s lieten wat langer op zich wachten). De slanke maat past mooi rond haar lijfje. Een tof patroon, heel duidelijke uitleg en tekeningen en echt handig, die dubbele matentabel.

De kleinste maat was nog wat te lang voor ons mini-meisje. Maar met baggy komt ze wel weg. En die benen groeien toch gelijk zot.

Om Hoppe iets minder zomers te laten lijken, knipte ik als achterpand gewoon nog een tweede voorpand.

Het kruis tekende ik enkele centimeters lager dan het patroon aangeeft. Zindelijkheid gaat hier voorlopig nog als volgt: “Kaka!” “Moet je kaka doen?” “Ja” Ma of pa snuffelt aan de luier (zucht, ja, je doet dat dus echt hè). “Heb je al kaka gedaan?” “Ja” “Wil je een verse luier?” “Ja” (Peuter neemt verzorgingskussen en doekjes uit de kast.) Maar echt so close!
Dus geven we het kind nog wat tijd en laten we nog even plaats voor de luier.
(Oh ja, mijn oprechte excuses dat ik blijkbaar in twee posts op rij over stoelgang moet praten.)

Ik maakte er een truitje bij met dit patroontje voor raglanshirts, waarbij Jente nog steeds in een maatje 74 past. Voor onder de Hoppe mocht het wel simpel zijn. Maar kom, zo gewoon een effen zwart shirtje naaien, geen zin in. Dus integreerde ik een restje stof van de Hoppe en twee strookjes elastische paspel (zelf gekocht, niet zelf gefabriceerd). Voor de eerste keer zo met die rekkende paspel knoeien, ziet het er niet slecht uit. Even sukkelen, maar met deze tutorial van Sharon (Zonen09 dame) (die ik vanaf het tweede strookje toch maar volgde) ging het redelijk vlot met hier en daar een “bwa, dat zie je toch niet.” Op het einde stikte ik even door met een kleine zigzag omdat ik de blinkende kant van de platte paspel het meest zichtbaar wou hebben (Als het nu nog wou blinken op de foto. Maar echt, schattig blinkend strookje, geloof me maar).

Herfstig.

Een beetje meer zomers.

Terug herfstig, maar stoerder met haar bomberjack. Beste koopjesvondst ooit!

Een beetje socializing. De fist bump en high five doen het steeds goed.

Laat die blaadjes maar kleuren nu.

Of toch niet helemaal? Fietstochtjes zoals dit weekend die eindigen bij de boot van Coupe Matadi mogen anders wel blijven duren. Vorig jaar wandelden we op 2de Kerstdag nog ‘de berg’ op tot bij de hoeve om ijs te eten en maakten we rond nieuwjaar nog zonnige wandeltochtjes in de Voerstreek. Benieuwd hoe onze herfst en winter er dit jaar zal uitzien.

Het jumpsuitstofje is super zacht en lijkt ijzersterke tricot te zijn (handig voor zo’n jumpsuit, zou je kunnen zeggen). Ik kocht het bij Kersenpitje.

Het zwarte stofje kocht ik bij Habiba.

Comfy shirts en boekjes bladeren

Posted on 21 September 201621 September 2016 by WISJ - Sofie

Het voorbije jaar maakte ik al enkele keren een T-shirt of trui voor mezelf, zo eentje met aangeknipte mouwen. Die zitten echt ongelofelijk comfortabel. Het patroontje heb ik ooit getekend naar voorbeeld van een trui die ik toen gekocht had. Dat moet toch ook in kinderversie te maken zijn, dacht ik. Een simpel patroontje dus met wat leuke mogelijkheden om te variëren. En wil het nu dat Jente nog wat shirts kan gebruiken sinds ze uit haar huidige T-shirts en truitjes lijkt te barsten.

Twee shirts down, 100 to go als het van mij afhangt en ik het niet beu word. Zo verslavend snel klaar. Voorlopig dus de basisversie, ééntje met korte mouwen en ééntje met lange mouwen. (Voor de halsboord gebruikte ik een breedte van 5cm. Na een tijdje dragen gaat die wel wat naar beneden hangen. In de volgende versies zal het voor- en achterpand wat hoger komen in de hals en nek en zal de boord wat smaller zijn.)

Poseren in de stoel, mét boekjes. Dat vond ze best in orde. Ze stormde naar de boekjes: “Naaltje!” (verhaaltje!), greep haar favorieten uit het rek en probeerde op de schommelstoel te klimmen. Even later klonk er een “TOE!!” (stoel!) toen ze het beu was om zelf het schommelende gevaarte te temmen. Ik zette haar in de stoel en ze blonk van trots. Schommelen maar! En boekjes bladeren!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Voor de mouwen knipte ik een bredere boord die ik na het vastzetten dubbel vouwde. De twee truitjes zijn uit wat dikkere tricot, dus blijft de vouw goed op zijn plaats, maar bij dunnere stoffen, naai je best met de hand enkele puntjes vast, denk ik. OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Even iets over die favoriete boekjes.

Met stip op één de laatste weken is ‘Mama kwijt’ van Chris Haughton. Een toptip van een lieve vriendin. Kleine uil is zijn mama kwijt en eekhoorn helpt met zoeken. Volgens Jente zijn alle dieren die ze onderweg tegenkomen wél de mama van kleine uil en eindigt die uil dus met zo’n vijftal mama’s. Soms blijkt de kikker ook wel ‘papa’ te zijn. Kortom, heel mooi prentenboek met heerlijke interactiemomentjes.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nog ééntje dat hier zijn voor hilariteit zorgt, is ‘Magnus en de kakado’ van Kim Crabeels en Sebastiaan Van Doninck. Magnus’ grote boodschap wordt per ongeluk doorgespoeld en de jongen beeldt zich lichtjes panikerend de reis in die zijn kakado maakt. Aan het einde van het verhaal spoelt hij zijn nieuwe kakado niet meer door, maar bewaart hij hem een glazen pot. Hilariteit voor Jente en WenS. Jente doet alle dierengeluiden na en roept wel 30 keer “kaka” terwijl wij het verhaal op zich heerlijk absurd vinden en moeten lachen met de peutervertaling van het boek. Goed voor potjestraining? Iemand ervaringen? Gewoon even verifiëren of er in sommige huishoudens zo’n Magnus-potten terug te vinden zijn. Zo ja, misschien toch wat nuanceren, dat boek.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Een simpel, maar heel effectief boek, is ‘Gonnie’ Van Olivier Dunrea. Jente helpt graag zoeken naar de laarsjes die Gonnie kwijtraakt. Handig hier zijn de harde kartonnen bladzijden waarop ons hevig ding haar boekjesbladereuforie kwijt kan.

Voor die bladerwoede zijn boekjes met flappen ook altijd een winner. Hoewel de flappen het soms wel zwaar te verduren krijgen wanneer de nieuwsgierigheid zegeviert. OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Zelf attributen zoeken, dacht ze. Echt waar (maar echt dus hè), ik zit er voor niks tussen dat ze net twee gele accessoires meegrabbelde.

De geel-zwarte stof is van Froy & Dind en kocht ik op het Stoffenfestijn.
De wit-zwarte stof kocht ik bij Pauli.

Pineapple love. En de schoenenobsessie.

Posted on 17 September 201617 September 2016 by WISJ - Sofie

Kijk, het zit zo. Bij het begin van de lente kochten we sandalen, gele met ananassen erop. Even het schaamrood op de wangen toen de vrouw in de winkel ons nog herkende van enkele maanden voordien. Toen gingen we de allereerste schoenen kopen. Voor een nog erg kleine peuter met heel erg kleine voetjes. Totdat er zo’n uiterst enge schoen in de buurt van die arme peuter kwam. Doodsbang was ze! Terwijl zij het uitkrijste, probeerden we haar voetjes in enkele schoenen te proppen. Te groot. Te lelijk. Veel te groot. Te roze. En dan: de juiste. Dachten we, want ja, bij de juiste schoenen roep je zelf meestal geen moord en brand… En wat als je voor de komende tijd met een angstig, nét wandelend dame’tje naast je loopt… Of wat als ze misschien niet meer wil wandelen? Genoeg gepiekerd. We vermanden ons. “Ja, die nemen we mee.” “Zeker?” “Tja.” Doos met schoenen erin toe. En plots gritst de peuter de doos uit je handen om er dan parmantig mee naar de kassa te wandelen, blinkend van trots. Tja.

Maar dus. Het ging over die sandalen. Na verloop van tijd ontwikkelde Jente, tegen alle verwachtingen in, een passie voor schoenen. Die sandalen passen was dus papgemakkelijk. Het was net wat minder papgemakkelijk toen bleek dat ze geen schoenen meer mocht passen en we naar huis zouden vertrekken. Tja. Thuisgekomen wel echt fier op haar sandalen, die sindsdien ál-tijd aan moeten.

Een week na de sandalenvreugde vond ik een tof ananasstofje. Dat moest dus een kleedje worden. Maanden laten heb ik er me eindelijk aan gezet, en het was nog zo snel klaar. Maar kom, doe er een vestje over en het kan nog een herfstje mee ook. Wie blijft er nu niet graag nog even met z’n hoofd in de zomer.

Ik gebruikte het patroontje van Lily en Woody. Voor Jente heb ik het al vaak gebruikt en ook kersverse meisjesmama’s zijn meestal blij met zo’n nieuw jurkje waar je redelijk makkelijk een baby in gewurmd krijgt. Het patroontje is nu uitgegeven door Compagnie M. als Lila, met nog een extra variatie erbij en een jumpsuit versie.
Ik maakte een simpele, supersnelle versie. Geen zakje en geen plooi. Ik knipte dus voor het rokdeel twee keer het achterpand.

Een beetje gepruts met de afwerking en bye bye mooi doorlopende ananasjes (ik steek het op te weinig slaap de nacht voordien). Ach, die peuter met haar schattige krullen verbergt dat wel!

Wat schoenen betreft, is de angst hier dus veranderd in ‘gezonde obsessie’: Volhardend zelf uit de mand haar schoenen willen kiezen. Extreem welwillend op de onderste trede van onze trap gaan zitten wachten totdat we haar schoenen komen aandoen. Wanneer wij op blote voeten rondlopen, zich haasten naar de schoenenkast om ons, arme ouders, toch een paar schoenen te brengen. Licht ontvlambaar worden wanneer mama en papa geen schoenen willen aandoen. Veel te goed weten welke schoenen bij mama en welke bij papa passen. ALLE schoenen in huis móeten passen.

Deze flashback (wandelvakantie, mocht dat nog niet duidelijk zijn) says it all…

De stofjes kocht ik bij Habiba

Nog wat gerecy-kleer

Posted on 12 September 201612 September 2016 by WISJ - Sofie

Op de rommelmarkt leek zo’n simpel rokje een veelbelovende aanvulling voor mijn kleerkast, maar de spiegel thuis dacht er anders over. Nieuw leven dus, voor zo’n leuk stofje. Motto: Streepjes kan je dochter nooit te veel hebben.
De lengte leek wel ongeveer de lengte van ons meisje haar benen te zijn… Een legging dus, daar kan je dochter er ook nooit te veel van hebben.
Voor leggings gebruik ik meestal dit patroontje van Emma en Mona. De breedte en de lengte zit goed, ook over herbruikbare luiers, zelfs met een dikkere tricot.

Het rommelmarktrokje was aan de heup wat breder, leuk voor zo’n legging want dat geeft een beetje een ‘baggy’ effect.

Ik had een klein beetje stof te kort achteraan, maar hoe erg kon dat zijn. Niet ideaal, maar ook niet zo erg, bleek. Check.

Hèhè, wat een voldoening om én de tailleband én de zoom onderaan te kunnen recupereren. Ok, de afwerking is wat minder, maar kom. Lazy sewing. Check.

Mocht je het nog niet weten, de nieuwe peutermode is één broekspijp omhoog. “Watch and learn, mama.”, zei ze. Of iets in die aard. Met haar ogen.

Plots moesten de schoenen uit. Goed. Een “Jamaar, meid, ginder is er grind.” laat ik al maar achterwege. Schoenen uit. Blote voeten op het grind. Voorzichtig maar volhardend. Als ik dan even naast haar kom staan, draaien haar ogen naar opzij. Ook nu wist ik wat ze zeiden, die ogen: “Mama, ik ga nu echt niet toegeven dat dat hier kei veel zeer doet aan mijn voeten, ook al weet jij eigenlijk al lang dat ik hier sta af te zien.” en even later: “Fieuw, het fietspad.”

Nu de peuter nog aan het poseren krijgen. We doen een poging bij de volgende post. Hoewel. Het ‘kiekeboe’-gehalte was toch al vrij hoog tijdens ons uitje, gewoon niet met de nieuwe legging in het vizier.

Rokjes, rap gerecycleerd

Posted on 10 September 201610 September 2016 by WISJ - Sofie

Plots merk je dat de benen van je peuter dubbel zo lang geworden zijn. Kleedjes zijn T-shirts of in het beste geval tuniekjes geworden. Van de leggings vraag je je af of ze altijd al shortjes waren. En rokjes vind je nergens terug. Heeft ze nu werkelijk nog nooit een rokje gedragen?

Vrijwel gelijktijdig met die vaststellingen, werd er grote schoonmaak gehouden in onze kleerkasten. Een deel weggeven. Een deel in de ‘misschien-ooit-iets-mee-naaien’-kist. En met het deel dat uit de kist puilde, maakten we meteen rokjes voor onze meid.

Rokjes zoals deze, één uit een jurk en één uit een rok. Op één-twee-drie in elkaar gestoken met dit eenvoudige, leuke patroontje van de dromenfabriek. Snelle projectjes, heerlijk soms als je snel een peuterkleerkast moet aanvullen.

Voor het zwarte rokje voegde ik aan de stofvouw een strook van 10 cm toe. Zo kon ik het rokje fronsen. Met dat losse stofje zou het leuk zwieren, dacht ik. Klopt!

De zoom viel ook te recupereren. Een meevallertje. (Met de tweelingnaald ben ik nog steeds matig bevriend, maar we werken aan een hechtere band.) Voor de tailleband vond ik nog een restje dat net lang genoeg was.

Voor de tailleband van het streepjesrokje knipte ik een strook van 8 cm bovenaan erbij zodat er plaats was voor een elastiek. (Voor onze meid was misschien iets minder ook al genoeg geweest.)

Activiteiten voor het slapengaan: De brug op en af lopen.”Oefoef” roepen naar de eenden die wellicht te veel op honden lijken. Fietsers aanspreken met “Aaaallloooooo”. Hard weglopen van de camera. En vastberaden protesteren tegen de fietsstoel want wandelen naar huis lijkt efficiënter.

Grace, compagnon voor babygeluk

Posted on 6 September 20166 September 2016 by WISJ - Sofie

Wie had gedacht dat de babyboom die we in 2015 meemaakten (15 nieuwe kinders) in 2016 ging overtroffen worden (17 and counting). Iedereen weet wat dat betekent: veel borrels, bezoekjes, gewieg, kraamkost, rustverstoring met de peuter die mee op bezoek komt (gekke bekken trekken achter het glas van de verzorgingsruimte in het ziekenhuis, duploblokken verstoppen op een ander, suikerbonentorens omgooien, wippers uittesten), jaloezie van de peuter, streeltjes door de peuter aan babyvoetjes (‘aaikes’ zoals oma en opa aangeleerd hadden) en uiteraard… babygifts.

Dank aan de Grace jurk van Emma en Mona, een blijvertje hier aan de naaimachine. Snel geknipt, snel klaar en ziet er snel uit.

Deze drie waren op tijd klaar. En niet last-minute vlak voor vertrek. En dus wel vereeuwigd op foto. Maar nu ook niet zodanig op tijd dat er nog gestreken kon worden.

Voor baby Odette werd het eentje met flamingo’s (dat paste mooi bij het geboortekaartje) en voor Loes haar eerste verjaardag eentje met driehoekjes.

Voor ons Jentemie een zomaartje ook met driehoekjes, maar met een gouden paspel.

De keuken is zonder twijfel de interessantste plaats van het huis. Waarom? Omdat daar de schuif met de ‘titjes’ (peuter slang voor ‘pitjes’) te vinden is. Zonder blozen wordt de schuif opengetrokken. Handen op de rand, kin tussen handen, één hand naar (meestal) de pot met pijnboompitten: “Die!” Dus we maken een potje met titjes. “Noh” Dus maken we nog een potje met titjes. En een paar kiekjes.

Een beetje babyspeelgoed

Posted on 27 August 201627 August 2016 by WISJ - Sofie

Een schat die haar schatten koestert, dat is mijn mama. Wat oude speelgoedschatten op zolder betreft, zette ze een bomvolle doos voor onze neus: “Ik weet dat dit allemaal heel oud is, maar misschien kan Jente er nog mee spelen als ze naar hier komt.” “Oh maar mama, ik wil dat eventueel wel mee naar huis nemen hoor…”, zei ik zo voorzichtig mogelijk, maar laaiend enthousiast. Een kleine selectie:
Among others, mijn oude, krakende Fisher Price radio. Dansen zullen we (vooral eigenlijk shaken alsof er een lied met een keiharde beat uit galmt en niet de zachte, oude tonen van Over the rainbow).

De telefoon, waarvan Jente wel begrijpt dat wij het associëren met de iets moderner ogende variant ‘smartphone’. Er wordt een ‘aa-ooo’ in de hoorn geroepen terwijl ze het ding tussen oor en schouder klemt, haar hoofdje lichtjes schuin houdend. Dat kind weet hoe het moet.

Het huisje met de hond, of de wasbeer, of ‘het mannetje’, we zijn er niet helemaal uit. Pret alom, daar zijn we wel uit!

Het blokkenkarretje waarvan enkel de ronde blokjes interessant zijn om torens mee te bouwen.

De ronde blokkendoos waar de assertieve peuter meestal het deksel afhaalt om er dan diertjes, duplo’s en dergelijke in te steken. Ondertussen krijg ik de blik: “Mama, jij met je beperkend deksel altijd weer. Geef me toch eens wat ruimte voor creativiteit.” Je ziet het haar gewoon denken, geloof me. Dat of: “Amai, in- en uitladen is té leuk!”

De ‘shape sorter’. Ook wel ‘shape shaker’ en ‘hit me in case of frustation’. Of zoals Oei, ik groei! het noemt: ‘de blokkenstoof’. What’s in a name. Ziet er leuk uit, leuk om blokjes in en uit de deurtjes te halen, niet leuk als je de blokken er niet uit krijgt. Gevolg: rammen met dat ding!

Mama, ik vrees dat je kleindochter het speelgoed iets meer gehavend zal achterlaten dan wij deden indertijd. Maar wat een schat van plezier, met jouw schatten hier.

De Sparky herbestemming

Posted on 27 August 201627 August 2016 by WISJ - Sofie

Vijf jaar geleden mocht ik in de winter op zoek naar zomerse T-shirts voor mezelf. We beslisten nogal last-minute om dat jaar te overwinteren (over-Kersten en over-nieuwjaren) in Cuba. Hoewel de slipperzoektocht uitdagender was dan de T-shirthunt, bleven er na de Cuba-trip heel wat shirts onaangeroerd. Die kwamen dan in de ‘misschien-ooit-iets-mee-naaien’-kist. Tot vandaag. Deze foto uit 2011 van mezelf in een auto uit 1928 doet het shirt natuurlijk alle eer aan, maar toch, na de reis verdween het Sparky-shirt uit mijn kast.

Ja hoor, dat woord vormen die letters in die zwarte figuur vooraan.
Tijd dus voor een nieuwe bestemming, de kleerkast van mijn peuterdochter.

Al een tijdje speelde het idee in mijn hoofd om iets à la ‘slouchy T’ te maken voor Jente. Met zo’n V-neck om te hergebruiken en het flodderige stofje van dit shirt, zag ik het volledig gebeuren.

Even tekenen rond een truitje van onze meid, een beetje naadwaarde bijgeteld.

Het mocht wat hangen in de nek en in de oksels, dus tekende ik de mouwen eerder in een hoek naar beneden zodat dit één stuk was. Kwam dat even mooi uit dat ik zo net onze de naad van de raglanmouw kon knippen. In een eerste poging wilde ik er een jurkje van maken zodat ik de zoom kon houden, maar dat bleek toch een eindje te lang. En kijk eens hoe mooi de Sparky-letters net tot onderaan het voorbeeldshirtje komen. Het was ervoor gemaakt. Ik knipte dus een nieuwe zoom van een tweetal cm en zoomde om met een tweelingnaald.

V-neck in volle concentratie.

Nieuwe dansmoves.

Ziehier het ‘een beetje hangen in de nek’.

De oorspronkelijke mouw eraan vast gemaakt vanuit het principe: “Hoe minder gezoom, hoe beter.”

Het stukje halslijn in de nek heb ik hergebruikt door het apart weg te knippen van het T-shirt en het vast te naaien aan het achterpand.

Deze was gewoon te schattig. En meteen een goeie foto om bij te houden welke tanden onze Charel al heeft.

Niks lekkerder dan dat speelgoedkeukengerei. En je krijgt er meteen een zwoele blik bij, mama, gratis en voor niets.

Let’s begin…

Posted on 26 August 201626 August 2016 by WISJ - Sofie

We gaan ervoor.

Een dagboek verstoppen met een slecht slotje erop deden we zo graag, back in the days. Vol eerste liefdes, bedenkingen over de wereld rondom ons en wat we wilden worden. Boekjes, waar je telkens in begon te schrijven om dan de volgende dag een nieuw boekje te bekladden omdat je ‘veranderd was’.

Het ‘ik moet dingen opschrijven’ gevoel is sinds de geboorte van Jente meer dan ooit present. Veel fijne momenten met ons gezinnetje worden op foto vastgelegd en vertoeven nu in een mapje op de computer. Ons huis ligt vol met creatieve uitspattingen die tot op heden zelden een foto verdienden, iets waar ik ‘later als ik groot ben’ spijt van ga krijgen.

De verhalen en foto’s hier worden dus een poging om de leuke kleine dingen een plaats te geven, niet verstopt, wel vol liefde(s) en bedenkingen.

Foto: https://www.flickr.com/photos/denbow/26274477815/in/photostream/