Twee jaar geleden hadden we nu al een halve nacht en dag kunnen wennen aan het feit dat we mama en papa geworden waren. Plots was daar dat kleine dropje. Toen heel rustig, hongerig en toch al erg geïnteresseerd zo leek het.
Een zware nacht achter de rug en een dag met telefoontjes, berichtjes, bezoekjes. En tussendoor even proberen te bekomen en checken hoe je er zelf aan toe bent.
Totaal overweldigd, verbaasd over de voorbije 24 uur en blij met onze kleine meid. Dat was dit moment twee jaar geleden.

Die twee jaar sinds dat moment zijn voorbij gevlogen. Even een kleine greep uit wat ik sinds dan heb mogen ervaren:

• Dolenthousiast zijn over wat ons kind alweer bijleert: “Whaa, ze kan een stukje peer vasthouden!” “Kijk, ze kan staan!” “Ze loopt!” “Ze zegt ons na!” “Ze kan drie blokjes op elkaar stapelen!” “Ze kan zelf haar tut pakken!” (Maak u niet ongerust, dit is niet de juiste volgorde.)
• Zoveel liefde voelen voor zo’n mini mensje dat je op dat moment eigenlijk nog niet zo goed kent. Zo hartverwarmend en eng tegelijk dat zoiets kan.
• Ongelofelijk moe zijn. En gaandeweg leren dat je (meestal – soms – amper – ach het scheelt van dag tot dag) kan functioneren met zo weinig slaap. (Even eerlijk: Dat heeft wel zo’n anderhalf jaar geduurd.)
• Heel erg onder de indruk zijn van de nieuwe situatie en het gevoel hebben dat de wereld te snel draait en je niet kan volgen.
• Soms zoveel nood hebben aan alleen zijn. Een nood die normaal leek. Totdat je moeder wordt, zo had ik het gevoel. Dan zeggen wildvreemden plots: “Je mág ook wat tijd nemen voor jezelf hé!” Terwijl ik zelf eigenlijk dacht: “Euh, ja, me-time is toch logisch, waarom moet jij me daar de goedkeuring voor geven?” Enter ‘het schuldgevoel’ (ja, je hoofd is soms een raar ding). Dat wel snel weg is als ik aan het genieten ben van mijn me-time trouwens. Dat schuldgevoel, niet mijn hoofd.
• Hulp leren aanvaarden. Als iemand vraagt: “Kan ik ….. doen?” leren “Ja, graag, dank je wel.” antwoorden. Heerlijk!
• Genieten van kleine dingen waar je niet echt het plezier in zag, totdat je kind zegt: “Mama, wowetje (vogeltje)!” “Whiiiii” wanneer ze in de winkelkar zit.
• Lachen en je ergeren tegelijk. Wanneer ze schrik heeft op de schommel of van de stofzuiger. Of wanneer je samen een uur lang dingen kan (moet) zoeken in een boekje. Of wanneer je wel twintig poezen moet tekenen. Of wanneer je telkens opnieuw het dekentje over pop moet leggen. Of wanneer ze niet kan slapen en ze na een lange uitputtende discussie (lees: gekrijs en wanhopig proberen te argumenteren dat slapen nuttig is) op jou in slaap valt (die overgave, zalig).
• Jezelf tegenkomen wanneer ze je nadoet, of het nu zuchten is, schaterlachen of de Leuvense ‘oooo’ zo mooi uitspreken.

Twee intense jaren met onze vurige meid. Ik kijk al uit naar wat we nog allemaal zullen beleven samen met jou, lieve Jentemie.

1 jaar!

2 jaar.