Sinds september…. had ik haar een zwemzak beloofd. En al heel lang zat het modelletje in mijn hoofd. Alleen kwamen er allerlei andere naaisels tussen. Zo gaat dat al eens. Begin december, eindelijk, naaide ik het fameuze tasje. En ik moet toegeven dat het best vlot ging. Ik tekende een simpel kokertje, printte, knipte, verstevigde en naaide. Eén avondje. Dat vertel ik haar niet… Ze denkt dat ik er heel lang aan gewerkt heb. Ik ontken dat niet en zij vindt haar nieuwe tas ge-wel-dig en vroeg maar één keer ‘Hoe komt het dat die nú pas af is!’ Verwend nest eigenlijk, die dochter van mij. Maar ook wel heel dankbaar. Ik moet gewoon leren dat ik haar niks mag beloven dat ik pas drie maanden later kan inlossen. Je zou van minder ongeduldig worden natuurlijk. Ze heeft het van geen vreemde, het kind. (Haar papa hé, ik ben het geduld zelve! Voor wie dat gelooft hè, je weet nooit…)

Vroeger, toen ik kind was en ging zwemmen op school, hadden we dit soort zwemzakjes. Niet met coole inktvissen, maar wel gesponsord door één of andere bank. Wie geboren is in de 80’s weet wellicht wat ik bedoel. Ik vond dat zo’n leuk modelletje dat ik iets in die aard probeerde te tekenen. En we zijn er hier heel blij mee!

De prachtige inktvissen stof is een canvas die ik kocht bij Fabrik Unik (ik kocht de kwallen die ernaast stonden ook, zo tof vond ik ze). Voor de voering gebruikte ik oilskin, mooie roestkleurige. Die vond ik bij Lanalotta. De rosé rits en tassenband is van K-Bas.

Nu wil ze nóg vaker gaan zwemmen dan enkel haar zwemlesjes op zaterdag en showt ze in bad ook hoe lang ze onder water kan blijven. Haar ‘juf’ noemde haar een zeemeermin vandaag. Uiteraard is de madness nog groter geworden nu, want ja, als je een zeeemeermin genoemd wordt, moet je je helemaal geven.