In de kleerkast van de dochter liggen maar enkele stuks die ik niet zelf gemaakt heb voor dit seizoen. “Tof!” vond W. dat. En telkens wanneer ik vroeg: “Wat zou ik nu maken?” Meestal een retorische vraag, maar de man des huizes antwoordt dan soms: “Misschien eens iets voor mij.” Ocharme, ons dutske. Afgezien van één pyjamabroek enkele jaren geleden heeft ie nog geen enkel zelfgemaakt kledingstuk in zijn kast hangen – liggen – op de hoop gegooid (schrappen wat niet past…).

Onlangs kwam ik thuis met een metertje sweaterstof dat best wel een mooi mannenstofje bleek. Eén meter… Typisch. Met wat gesjoemel viel er toch een Titus sweater van La Maison Victor uit te maken. Hoera!

Toen ik kwam aandraven met het zwart-witte geo stofje (of hoe je het moet noemen), was Jente laaaaaiend enthousiast. Echt. Ze gritste de meter stof (jaja, again, dat metertje!) uit mijn handen:
“Aanoen.” … “Aanoen!!” … “Aanoennnnn!!!!!!”
“Ja maar lieverd, je kan het nog niet aandoen, dat is alleen stof.”
“Aanoen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
Omdat er geen reactie kwam van ons (we wilden geen verdere ruzie zoeken met een peuter), zwaaide ze de stof rond haar lichaam en over haar hoofd. “Kiepekoe!” ging het even later. “Aaah daar is Jente!”
En zo ging dat nog een heeeele tijd door.
Dat was zo ongeveer het moment dat ik beslist dat ik uit die stof een jurkje voor haar zou maken. Diezelfde avond bleek ik er met mijn metertje stof voor Wouter zijn trui niet te raken. Tip: Wanneer er 1,75m gesuggereerd wordt in het tijdschrift, probeer het niet te fixen met een meter…
Het zwart-witte stofje lag ook nog op tafel en daar knipte ik dan maar één stuk kraag uit en een stuk van het achterpand.  Voor de armboorden en de boord onderaan gebruikte ik zwarte boordstof.
De rest van de stof werd dus een Cocoon Dress van Groovybabyandmama. Ik maakte de ruffles wel dubbel zodat boven- en onderkant mooi afgewerkt zijn.

“Papa ook!” ging het de hele tijd toen ze hun matching outfits aan hadden. En Jente mompelde ook wel af en toe iets.
Ze had die ochtend ook enthousiast “mooi” gezegd terwijl ze met veel geste met haar handje over de ruffles ging. Toen ik vroeg: “Vind je het mooi?” zei ze geruststellend en meelevend: “Ja! … Mama ook mooi.” (terwijl ze over mijn pyjamashirt streelde)
Smelt.

Even een emo-momentje nu (ha, nog eentje eigenlijk)… Waarschijnlijk de laatste creaties hier met mijn oude naaimachine van mijn oma. Gisteren kocht ik mij een heerlijk nieuwjaarscadeau: een nieuw machien! Blij als een kind uitpakken en testen. Wouter zei dat een unboxing video geld zou opgebracht hebben. Al twee maaksels op z’n palmares, het ding (die machine hé, Wouter not so much. Die vroeg de hele tijd om nog eens de siersteek met krokodillen te tonen). Verslavend. Very.

Tot snel dus.

De twee stofjes komen van bij Pauli.