“Klik!” Dat zegt ze wanneer we het licht aan- en uitdoen. Ook wanneer we haar in de fiets- en autostoel vastmaken. En wanneer we haar in de buggy zetten en haar niet vastmaken, grijpt ze naar de riempjes en probeert ze minutenlang het gespje zelf vast te maken terwijl het als volgt gaat diezelfde minutenlang:
“klik” “klik” “klik” “klik” “klik” (steeds meer geërgerd)…
“Zal mama je even helpen?”
“Nee!” (zeeeer geërgerd)
“Klik” “klik” “klik” klik” “klik” (steeds meer geërgerd) … “Mama doe.” (met smekende ogen)

Dolblij was ze toen ik haar het oude fototoestel in haar handen duwde dat ik ooit op een marktje in Moskou kocht. Het ging de hele tijd van “klik.” Bij Jente en bij mama. Dat ze mij imiteert, is nog nooit zo handig geweest. Oef, want zo’n fotoshoot binnen bij rotweer dat amper licht voorzag, was wel een uitdaging (vergeef me de ruis hier en daar).

(Even tussendoor: Soms begint ze ook opvallend te zuchten wanneer er iets valt of wanneer iets haar niet lukt. Zo met een stevige Franse “rrrrr” met zo van dat fake gegorgel erbij. Zou ze dat ook imiteren? Toen ik met haar vertrok naar Moeke en Vake en ik mijn sleutels liet vallen, kwam er diezelfde “rrrrr” uit bij mij, gevolgd door die van haar… Ik denk dus dat ze dat gezucht van haar papa heeft.)

Het stofje voor het jurkje had ik al heel lang in mijn kast liggen. Van dit patroontje liet ik onderaan een stukje weg en zette ik er een strook aan die nog net uit mijn half metertje stof raakte. Het fronste nog een beetje. De mouwen vind ik wel wat te breed.

Ik maakte dit jurkje al enkele weken geleden. De lengte van de mouwen had ik duidelijk (weeral!) niet op de groei geknipt, want ze zijn nu al te kort geworden. Ik ga er eens werk van maken om te leren de mouwen even lang te tekenen als op het patroon en om te luisteren naar de naadwaarde die er gesuggereerd wordt.

Knieën zitten tijdens het fotograferen. Heeft ze ook van de papa.

Ook even kijken naar het resultaat.

Toen we terug thuiskwamen van Moeke en Vake had ze in een mum van tijd mijn fototoestel, dat nog op haar tafeltje rondslingerde, vastgenomen:
“Klik”
“Neeeeee, Jente, dat is van mama!” (nogal paniekerig en snel het toestel afpakkend)
(En dan zijn wij verbaasd als zij hebberig doet over haar speelgoed…)
“rrrrrr” (zucht)

Het stofje kocht ik lang geleden bij Kersenpitje. De kousen zijn van Mar Mar Copenhagen en kocht ik bij Minimals in Leuven. Heel mooie winkel met prachtige kleertjes. De schoentjes zijn een rommelmarktvondst.