Kijk, het zit zo. Bij het begin van de lente kochten we sandalen, gele met ananassen erop. Even het schaamrood op de wangen toen de vrouw in de winkel ons nog herkende van enkele maanden voordien. Toen gingen we de allereerste schoenen kopen. Voor een nog erg kleine peuter met heel erg kleine voetjes. Totdat er zo’n uiterst enge schoen in de buurt van die arme peuter kwam. Doodsbang was ze! Terwijl zij het uitkrijste, probeerden we haar voetjes in enkele schoenen te proppen. Te groot. Te lelijk. Veel te groot. Te roze. En dan: de juiste. Dachten we, want ja, bij de juiste schoenen roep je zelf meestal geen moord en brand… En wat als je voor de komende tijd met een angstig, nét wandelend dame’tje naast je loopt… Of wat als ze misschien niet meer wil wandelen? Genoeg gepiekerd. We vermanden ons. “Ja, die nemen we mee.” “Zeker?” “Tja.” Doos met schoenen erin toe. En plots gritst de peuter de doos uit je handen om er dan parmantig mee naar de kassa te wandelen, blinkend van trots. Tja.

Maar dus. Het ging over die sandalen. Na verloop van tijd ontwikkelde Jente, tegen alle verwachtingen in, een passie voor schoenen. Die sandalen passen was dus papgemakkelijk. Het was net wat minder papgemakkelijk toen bleek dat ze geen schoenen meer mocht passen en we naar huis zouden vertrekken. Tja. Thuisgekomen wel echt fier op haar sandalen, die sindsdien ál-tijd aan moeten.

Een week na de sandalenvreugde vond ik een tof ananasstofje. Dat moest dus een kleedje worden. Maanden laten heb ik er me eindelijk aan gezet, en het was nog zo snel klaar. Maar kom, doe er een vestje over en het kan nog een herfstje mee ook. Wie blijft er nu niet graag nog even met z’n hoofd in de zomer.

Ik gebruikte het patroontje van Lily en Woody. Voor Jente heb ik het al vaak gebruikt en ook kersverse meisjesmama’s zijn meestal blij met zo’n nieuw jurkje waar je redelijk makkelijk een baby in gewurmd krijgt. Het patroontje is nu uitgegeven door Compagnie M. als Lila, met nog een extra variatie erbij en een jumpsuit versie.
Ik maakte een simpele, supersnelle versie. Geen zakje en geen plooi. Ik knipte dus voor het rokdeel twee keer het achterpand.

 

Een beetje gepruts met de afwerking en bye bye mooi doorlopende ananasjes (ik steek het op te weinig slaap de nacht voordien). Ach, die peuter met haar schattige krullen verbergt dat wel!

 

 

Wat schoenen betreft, is de angst hier dus veranderd in ‘gezonde obsessie’: Volhardend zelf uit de mand haar schoenen willen kiezen. Extreem welwillend op de onderste trede van onze trap gaan zitten wachten totdat we haar schoenen komen aandoen. Wanneer wij op blote voeten rondlopen, zich haasten naar de schoenenkast om ons, arme ouders, toch een paar schoenen te brengen. Licht ontvlambaar worden wanneer mama en papa geen schoenen willen aandoen. Veel te goed weten welke schoenen bij mama en welke bij papa passen. ALLE schoenen in huis móeten passen.

 

Deze flashback (wandelvakantie, mocht dat nog niet duidelijk zijn) says it all…

De stofjes kocht ik bij Habiba